Andrzej Zoll zawsze trzymał się jednej zasady: ani cienia romansu ze studentkami

Walczył z komunistami o demokrację przy Okrągłym Stole. Dziś o jej zachowanie walczy z Jarosławem Kaczyńskim. Andrzej Zoll, profesor UJ, w książce „Od dyktatury do demokracji. I z powrotem” mówi Markowi Bartosikowi o rzeczach fundamentalnych. Ale także o zwykłych i śmiesznych.

Fragment książki

Podobno kiedyś zrobił pan na uniwersytecie kolosalne wrażenie, pokazując się tam w białym futerku ze sztucznego misia.

Ależ to jest kompletna bzdura. W asystenckich czasach to miałem piękny biały kożuch. Po mojej mamie został. Najpierw nosiła go moja siostra, a po niej ja, a właściwie to go sobie wyrywaliśmy. No i w końcu kożuch dożył swoich lat. Bardzo byłem dumny, gdy w siedemdziesiątym szóstym roku we Freiburgu kupiłem nowy. Też biały i też wspaniały. To nim szpanowałem w Krakowie. Ale bezczelnością jest utrzymywać, że to był sztuczny miś.

Coś się jednak w tej anegdocie zgadza. A to, że koledzy chcieli się z panem fotografować jak z misiem na Krupówkach, jest prawdą?

No, zgadza się... Trochę mi dokuczali zazdrośni złośliwcy. Ale kożucha nie porzuciłem.

Pański przyjaciel i kolega z katedry Zbigniew Ćwiąkalski opowiadał mi, jak pan przeżywał kupno swojego pierwszego auta...

To są te stare jego opowieści, ciągle opowiada bzdury o parkowaniu na tyle jakiegoś innego samochodu.