Cracovia Danza: Chcesz wygrać wojnę? Naucz się tańczyć

Taniec. - Przez wieki z sali balowej na pole bitwy było całkiem blisko - mówi ROMANA AGNEL, dyrektorka Festiwalu Tańców Dworskich Cracovia Danza, któremu towarzyszy hasło „Wojna i pokój”.

- Wojna to chyba - obok miłości - jeden z najpopularniejszych tanecznych tematów.

- I najstarszych. Po to, żeby zapewnić sobie przychylność bóstw, odstraszyć wroga albo uczcić zwycięstwo, tańczono od zarania ludzkości. Techniki wojenne się zmieniały, a taniec nie tylko wciąż im towarzyszył, ale też coraz ściślej z nimi splatał - na dworach był stałym elementem edukacji szlachcica. Kto w te związki choreografii i wojskowości wątpi, niech przyjrzy się lekcjom szermierki - zwroty, piruety, skoki... te wszystkie taneczne elementy, kryją się w fechtunku. Zresztą w elitarnych szkołach kadetów w np. Rosji do dziś odbywają się lekcje tańca.

- Chodzi o sprawność czy o strategię?

- O jedno i drugie. Świetne panowanie nad własnym ciałem łączy się z umiejętnością skoordynowanego ruchu w grupie. Celowali w tym choćby Rzymianie, których armia błyskawicznie potrafiła formować szeregi w kształt geometrycznych figur. To była czysta choreografia i to wykonywana nie „na sucho”, ale do muzyki - każdy z oddziałów miał swojego bębniarza, a żołnierze poruszali się w takt wybijanego przez niego rytmu.

- Z pola bitwy do sali balowej nie było tak daleko?

- Wpływy były obustronne, bo tak jak taniec pomagał żołnierzom, tak i strategowie inspirowali twórców. Przed wiekami funkcjonowało nawet sformułowanie „sztuka wojowania”. Thoinot Arbeau, XVI-wieczny teoretyk, swój poświęcony tańcowi traktakt „Orchesographie” zaczyna właśnie od części poświęconej wojnie: opisuje marsze, typy uzbrojenia, analizuje ruchy żołnierzy. Nie był jedyny. Dość przywołać choćby Jeana Baptista Lully, który wojnę umieścił w swoim „Ballet des arts”, czyli „Balecie sztuk”.