Felieton Magdy Huzarskiej-Szumiec. Ludzie larwy

Byłam kiedyś w szkole teatralnej podczas egzaminów wstępnych. Korytarze okupował tłum młodych ludzi, powtarzających z determinacją słowa wyuczonych tekstów. Wszyscy z przejęciem bliskim omdlenia patrzyli na wychodzących z sali kolegów, którzy już stanęli przed komisją. Napięcie, jakie unosiło się w powietrzu, mogłoby uruchomić niejedną elektrownię.

Teraz myślę sobie, że każdy z kandydatów, który już niebawem będzie składał dokumenty, śniąc o przyszłej karierze i sławie, powinien obejrzeć spektakl dyplomowy studentów IV roku krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych, zatytułowany „Zachodnie wybrzeże”. Z wyreżyserowanego przez Maję Kleczewską przedstawienia dowie się, co czeka go nie tylko na tej uczeni, ale i w przyszłym zawodowym życiu.

Zrozumie, że w teatrze współczesnym aktorów się nie oszczędza. Taplanie się w wodzie, skoki przez wiejące chłodem okno, siniaki na kolanach i innych częściach ciała, jedzenie mandarynek ze skórką i kilka dodatkowych atrakcji to zdaje się chleb powszedni aktorów pracujących z tą reżyserką. Można się z jej metodami czy przyjętą estetyką zgadzać albo nie, ale odmówić jej nie można efektu końcowego, jakim jest uwolnienie emocji, które wręcz eksplodują ze sceny, dotykając bezpośrednio widza.