Jestem przeciw podnoszeniu płac wszystkim nauczycielom po równo

Od 1990 roku w oświacie są ciągłe reformy, ale dwóch kwestii politycy boją się podjąć: wynagrodzeń i systemu finansowania edukacji - mówi dr Jerzy Lackowski, dyrektor Studium Pedagogicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, krakowski i małopolski kurator oświaty w latach 1990-2002.

Po czyjej stronie jest pan w sporze o nauczycielskie podwyżki?

To zbyt skomplikowane, by człowiek znający się trochę na oświacie mógł sobie pozwolić na taką deklarację. Podwyżka żądana przez ZNP, bez pozostawienia jakiegokolwiek pola do negocjacji, jest nie do zrealizowania. Tysiąc złotych to kwota zaporowa, nie tylko dlatego, że trzeba ją pomnożyć przez liczbę nauczycieli, czyli prawie 700 tysięcy osób. W dodatku to jest tzw. kwota bazowa, która po dodaniu różnych dodatków wzrasta o kilkaset złotych. Dużo bardziej elastyczna i skłonna do negocjacji jest nauczycielska Solidarność. Ten związek wybrał radykalną formę protestu - głodówkę, ale bez włączania w akcję uczniów i rodziców. Przede wszystkim jednak jestem przeciwnikiem podnoszenia płac wszystkim po równo. System wynagrodzeń nauczycieli jest wadliwy i od 1989 roku żadnemu rządowi nie udało się go zmienić, a tylko nieliczne wykazały tu odrobinę odwagi i determinacji, podejmując próby uzależnienia wynagrodzenia nauczyciela od jakości jego pracy. Szkoda, że były to tylko próby. W pracach nad takim systemem brałem udział, ale nigdy nie został on wprowadzony w życie. Od 1990 roku w oświacie są ciągłe reformy, ale dwóch kwestii politycy boją się podjąć: problematyki nauczycielskich wynagrodzeń i systemu finansowania edukacji.