Księża Szczepan i Jan Duszyński, czyli stryj i bratanek na limanowskim probostwie

W limanowskiej bazylice we wszystkie niedzielę i święta przed mszami św. czytane są wypominki za zmarłych. Listę otwierają nazwiska biskupów i proboszczów z Limanowej. Na ich początku są księża Szczepana Duszyńskiego i Jana Duszyńskiego.

Szczepan Duszyński urodził się w 1737 roku w Lipnicy Murowanej koło Bochni. Jako młodzieniec wstąpił do tzw. Seminarium Zamkowego na Wawelu prowadzonego przez księży misjonarzy (w tym okresie w Krakowie funkcjonowały równocześnie trzy seminaria duchowne). Święcenia kapłańskie przyjął w 1761 r.

Następnie od 18 lutego 1761 do 5 marca 1772 był wikariuszem w Mszanie Dolnej, a w latach 1772-1774 w Męcinie. W wrześniu 1774 z prezenty Ignacego Dydyńskiego, dziedzica limanowskiego, został proboszczem w Limanowej. Zastąpił ks. Szczepana Długoszowskiego, który kilkanaście miesięcy wcześniej opuścił miasto wraz z oddziałami konfederatów barskich, pozostawiając parafię pod opieką księdza Jana Zwiernikiewicza, proboszcza ze Słopnic.

Czasy po pierwszym rozbiorze i trudne początki w parafii

Na początku swej posługi w Limanowej ks. Duszyński musiał zmierzyć się z odbudową kościoła parafialnego, który spłonął w pożarze miasta 14 marca 1769 r. Czas ku temu był niekorzystny, bo w 1772 Limanowa w wyniku pierwszego rozbioru znalazła się w monarchii habsburskiej, a do miasta wkroczyły wojska austriackie. Najpierw nowy proboszcz podjął decyzję o przeniesieniu drewnianej kaplicy dworskiej z Mordarki, a w 1777 r. rozpoczął budowę nowego kościoła parafialnego, która trwała do około 1791, (samo wyposażanie wnętrza trwało do około 1800). Odbudował po pożarze także plebanię i zabudowania gospodarcze parafii. W związku z wydanym w grudniu 1783 r. przez cesarza Józefa II dekretem na terenie Galicji i całej monarchii habsburskiej zaczęły powstawać nowe cmentarze poza terenami zamieszkanymi.

Na początku posługi w Limanowej ksiądz Szczepan Duszyński musiał zmierzyć się z odbudową kościoła, który spłonął w pożarze