Po drugiej stronie celownika jest żywy człowiek

Pracujemy we dwóch: snajper i obserwator. Obserwator koryguje ogień, ja tylko naciskam spust. Odpowiedzialność rozkłada się więc niejako na dwie osoby. Jednak zabijanie ludzi nie jest przyjemną sprawą i myślę, że żaden snajper nie powinien się tym chwalić - mówi chor. Przemysław Wójtowicz, najskuteczniejszy polski snajper w Afganistanie, współautor książki „Snajper wchodzi pierwszy”.

Zanim został pan snajperem w Wojsku Polskim wychowywał się pan w Nowej Hucie. Był pan nowohuckim chuliganem.
Tak właśnie wyglądało życie w Nowej Hucie. W latach 80. odbywały się bijatyki z ZOMO, potem - w latach 90. - biliśmy się między sobą. Muszę jednak powiedzieć, że ja i moi koledzy nie byliśmy bandytami biegającymi z maczetami, tylko zwykłymi rozrabiakami podwórkowymi. Owszem zdarzało się, że ktoś komuś podbił oko, ale w porównaniu z tym, co działo się w Krakowie później, były to dość niewinne zabawy i z bandytyzmem nie miały nic wspólnego. Ale to twarde życie przydało mi się potem w wojsku.

No właśnie, w pewnym momencie porzucił pan Nową Hutę i postanowił pójść do wojska.
Lata 90. były w Polsce ekonomicznie dość ciężkie. Trudno było o pracę i mieszkanie. Pracowałem w nowohuckim Transbudzie, a potem jako magazynier, ale nie dawało to ani dobrych zarobków, ani perspektyw. Pomyślałem więc, że pójdę do wojska i tam przeczekam najgorszy okres.
Wojsko w tym czasie było w dość kiepskiej kondycji, prawda?
To był czas redukcji armii, obcinania wydatków i ogólnego upadku. Przekonałem się, że jako osoba ceniąca sobie wolność osobistą niezbyt dobrze czuję się w wojskowej hierarchii. Poza tym w wojsku panowało pijaństwo, złodziejstwo i przemoc. Ciężko było mi to wytrzymać, ale pomógł mi sport, który uprawiałem w cywilu w Krakowie: pływanie i sztuki walki. Dzięki temu, że byłem wytrzymały i wysportowany, zostałem kapralem, a podoficerowi w wojsku zawsze jest lepiej. A jako starszy kapral dostałem propozycję pozostania w służbie. I nadal nie mając innych perspektyw przyjąłem ją.