Pożar w Gorenicach. W kwadrans stracili dorobek życia, na który pracowali 30 lat

Od pożaru, w którym spłonął prawie cały dobytek rodziny Czarnotów z Gorenic, minęły już prawie trzy tygodnie. Domownicy jednak nadal nie mogą otrząsnąć się po tym, co się stało. Przeżyli, ale ciągle żyją wspomnieniami tamtego wieczoru.

- Ostatnie święta przeżyliśmy jak we śnie. Niby szliśmy z koszyczkiem do święcenia, niby jedliśmy z rodziną obiad, ale myślami ciągle byliśmy w tym płonącym domu. To, co przeżyliśmy, ciężko jest opisać słowami - nie ukrywa Anna Czarnota, właścicielka spalonego gospodarstwa.

Zatrzaśnięte w sypialni

To była typowa niedziela w domu państwa Czarnotów. 25 marca, tydzień przed świętami. Rodzina spędzała ją we wspólnym gronie. Jak zwykle na weekend przyjechała do Gorenic młodsza córka Anny i Artura - Karolina.

Około godz. 15 rodzice odwieźli ją do Krakowa, gdzie studiuje. Kiedy wrócili, teściowie wpadli na kawkę. Porozmawiali, zjedli ciasto. Po godz. 22 wszyscy szykowali się już do snu. - Byliśmy z mężem w pokoju na piętrze. Artur zmieniał mi opatrunek po operacji piersi. Nagle usłyszeliśmy z dołu krzyki zięcia: „pożar”, „pali się” - relacjonuje pani Anna.

Pan Artur natychmiast wybiegł z pokoju, żeby zobaczyć, co się dzieje. Bez butów, tylko w pidżamie. Przez taras zbiegł na dół.
Pani Anna już nie zdążyła, bo najpierw pobiegła tuż obok, do łazienki, gdzie była jej córka Paulina. Dziewczyna jest w czwartym miesiącu ciąży. Na klatce było już tyle ognia i dymu, że matka z córką nie miały jak zejść na dół. Wróciły więc do sypialni. Zaraz za nimi do pokoju wbiegł ich mały piesek - Szogun, który musiał przez ogień i dym przedrzeć się z dołu. Kobiety szybko zatrzasnęły drzwi i otworzyły okno.