Swojskie czy zagraniczne?

Repolonizacja - to modne słowo. Ma być wytrychem do podporządkowywania „wszystkiego” władzy, do przejmowania tego, co niezależne. Władza centralna zawsze straszyła zagranicznymi wpływami. Pamiętamy, co mówiła o „Wolnej Europie” czy „Paryskiej Kulturze”.

Propaganda wmawiała nam, że jak zrobione w PRL-u, to patriotyczne, nasze, polskie… Znaczy dobre. A jak z zagranicy (tej zachodniej, zza muru), to złe, to w służbie imperialnych interesów USA. Podziemną „Solidarność” obrzucano błotem, właśnie insynuując powiązania z zagranicą.

Nikt w to nie wierzył. Woleliśmy zagraniczne towary (Pewex). Szukaliśmy prawdy w zagranicznych mediach. Kto mógł, czytał przemycane książki. Tak naprawdę zagraniczne oznaczało lepsze. I tę mentalność dało się zauważyć na początku transformacji. Potem przyszedł czas na równowagę. Na ocenianie już nie według kryterium krajowego czy zagranicznego. Trudniej też było pokazywać Kościół jako „obcą” instytucję, bo JPII był jednocześnie zagraniczny i nasz. Pamiętamy, jakie to miało znaczenie w referendum za przystąpieniem do UE.