Tarnów. Życie Jana Szczepanika zostało utkane też pasmem nieszczęść

Był czas, że na rękach nosił go cały cywilizowany świat. Nazywano go „Polskim Edisonem” czy „Leonardo da Vincim z Galicji”, Bohaterem swoich opowiadań czynił go Mark Twain. Rękę ściskał i order przypinał mu cudownie ocalony dzięki jego wynalazkowi król Alfons XIII. A w cukierniach sprzedawano ciasteczka „Szczepaniki”.

Ale to tylko jedna strona medalu życia urodzonego 13 czerwca 1872 roku Jana Szczepanika. Jego 54-letnie życia nie było usłane różami.

I to od samego dzieciństwa. Szczepanik rodzi się jako nieślubne dziecko córki rolników ze Zręcina pod Krosnem. Przychodzi na świat w małej wiosce Rudniki, leżącej między Przemyślem a Mościskami. Musi być bardzo wątłej kondycji, skoro nazajutrz zaniesiono go do chrztu.

Gdy kończy trzy lata zostawia go matka, która wychodzi za mąż i opuszcza rodzinne strony. Jan Szczepanik trafia do Krosna, gdzie pieczę nad nim sprawuje wujostwo. Tam Jan rozpoczyna naukę w miejscowej szkole ludowej.

Od połowy lat 80. XIX stulecia rozpoczyna się tułaczka w życiu przyszłego wynalazcy.