To tutaj spoczął święty od pierogów
Bazylika Świętej Trójcy to pierwszy parafialny kościół w Krakowie. Wraz z braćmi w 1222 roku przybył tu św. Jacek. Jego grób stale przyciąga rzesze pielgrzymów.
Krakowski biskup Iwo Odrowąż sprowadził dominikanów z Bolonii w 1222 r. Na ich czele stał wówczas św. Jacek, który - według legendy - karmił biednych krakowian pierogami. Biskup oddał im częściowo drewniany, częściowo murowany kościół parafialny Św. Trójcy. Świątynię konsekrowano w marcu 1223 roku.
Kościół zbudowano w stylu gotyckim. To bazylika z trójnawowym korpusem, podłużnym chórem i rzędami kaplic po bokach. Od strony północnej przylegają do niej zabudowania klasztoru z charakterystycznym krużgankiem wokół wirydarza.
Do połowy XIX wieku jednym z dobrze rozpoznawalnych elementów świątyni była murowana wieża - dzwonnica, która stała wolno przed fasadą kościoła od strony ulicy Stolarskiej. Niestety, po wielkim pożarze miasta w 1850 r. zostały z niej tylko przepalone mury. Rozebrano je podczas odbudowy kościoła.
W trakcie pożaru ucierpiało także wnętrze. Runęło całe sklepienie. Prace renowacyjne trwały w latach 1850-1884. Kierował nimi Teofil Żebrowski, architekt. Po odbudowie kościół konsekrowano. Od roku 1957 roku posiada godność bazyliki mniejszej.
W świątyni, obok ołtarza głównego pochowany jest książę Leszek Czarny, który zmarł w 1288 r. W prezbiterium znajduje się także płyta nagrobna Filipa Kallimacha, którą wykonano według projektu Wita Stwosza.
Charakterystycznym elementem we wnętrzu świątyni są organy wybudowane w 1890 r. przez firmę Braci Rieger z Jägerndorfu jako opus 756. Instrument posiada aż trzydzieści głosów.
Każdy, kto odwiedza kościół ojców dominikanów, powinien dokładnie przyjrzeć się poszczególnym kaplicom. Po lewej stronie od głównego wejścia znajdują się kaplice:
- św. Katarzyny ze Sieny (jedna z pierwszych budowli na ziemiach polskich zwieńczonych eliptyczną kopułą),
- św. Marii Magdaleny (pochodzi z XV w. i kryje w sobie neogotyckie wyposażenie),
- św. Krzyża (jedna z najlepiej zachowanych w całej bazylice),
- św. Jacka (znajduje się na piętrze, pośrodku niej mieści się monumentalny, barokowy nagrobek św. Jacka),
- Trzech Króli (początkowo otwarta na krużganki, najcenniejszym jej elementem jest renesansowy nagrobek Andrzeja Piotra Stadnickiego).
Po przeciwnej stronie, idąc od prezbiterium, napotkamy kaplice: - Matki Bożej Różańcowej (jej wystrój pochodzi z XVIII i XIX wieku; w ołtarzu mieści się cudowny obraz Maryi, który według tradycji należał kiedyś do św. Stanisława Kostki),
- św. Dominika (wzniesiona w XVI i XVII w.; zawiera kopię cudownego obrazu św. Dominika z Soriano),
- św. Józefa (z XV w., zawiera renesansowy nagrobek Prospera Provany),
- Najświętszego Zbawiciela (ze skromnym, neogotyckim ołtarzem z obrazem Najświętszego Serca Pana Jezusa),
- św. Tomasza z Akwinu (najcenniejszy jest w niej renesansowy nagrobek Mikołaja Bogusza)
- św. Róży z Limy (czyli barokowe mauzoleum książąt Lubomirskich).
