"W kurii najważniejszym jest żebrak po prośbie"

Mija właśnie pół wieku od śmierci biskupa. Biedacy byli w centrum jego życia. Rozdawał im wszystko, co miał. Stąd w tłumie wiernych odprowadzających pół wieku temu bp. Karola Pękalę na miejsce pochówku najwięcej było ubogich, którym poświęcił życie.

Urodził się w 1902 roku. Wychował się w Siołkowej koło Grybowa. W domu było biednie, ale godnie. Miał dziewięcioro rodzeństwa, z których dwójka zmarła w dzieciństwie. Mieszkali w drewnianej chałupie, złożonej z izby i kuchni. Wszyscy jedli z jednej miski.

Rodzina Pękalów była ze sobą bardzo zżyta. Szczególna więź łączyła późniejszego biskupa z bratem Dominikiem, który z czasem osiadł w Mościcach.

- Byli do siebie podobni jak dwie krople wody. Mieli też podobne charaktery. Ile razy się spotykał z moim tatą, napominał go: „Braciszku, zachowuj się przyzwoicie, bo ktoś może pomyśleć, że to biskup psoci” - uśmiecha się Stanisław Pękala, najmłodszy bratanek biskupa.

Po szkołach w Nowym Sączu i Tarnowie Karol Pękala wstępuje do seminarium. Święceń kapłańskich udziela mu bp Franciszek Lisowski w 1928 roku. Musiał być wyróżniającym się alumnem, skoro po krótkim epizodzie w roli wikariusza w Nowym Wiśniczu, władza kościelna wysyła go do Francji, by zajął się polską emigracją i na studia do Szwajcarii, gdzie broni doktorat.

Biegle włada czterema językami. Po powrocie do diecezji organizuje Akcję Katolicką i przede wszystkim rozwija działalność dobroczynną w ramach Caritasu.

- Pod groźbą śmierci ksiądz Karol pomagał podczas wojny tarnowskim Żydom. Dawał im jedzenie, ubrania i pieniądze. Po wyzwoleniu delegacja kahału pofatygowała się do niego z podziękowaniami - mówi ks. Ryszard Banach, historyk.

Wiemy, że na jego polecenie Caritas w tym czasie rozdał tarnowskim więźniom ponad półtora milionów litrów zupy, 300 ton chleba i 2 miliony zł w gotówce. Do obozów koncentracyjnych wysłano 8 ton sucharów oraz 400 tys. zł. W 1944 r. przyjęto 42 tys. wysiedleńców z terenów frontowych oraz uciekinierów ze spalonej po powstaniu Warszawy.