Gorlice. Przy Piekarskiej 1 była miejska pralnia. To stamtąd roznosił się zapach mydlin

Dwie ważne potrzeby można było załatwić w latach 60. minionego wieku przy ul. Piekarskiej 1. Tutaj działała miejska pralnia, ale też przychodnia, w której pracował pediatra i dentysta.

Jest 7.30 i pani Jadwiga wychodzi ze swojego domu przy ulicy św. Mikołaja. Przechodzi koło studni i wchodzi w ulicę Krzywą. Tam spotyka panią Danusię z małym Robertem na rękach. Okazuje się, że obydwie idą w to samo miejsce. Przechodzą przez Plac Dworzysko i obok budynku, w którym jest radiowęzeł, kierują się w ulicę Piekarską.

Narożny budynek ulicy z rynkiem ma numer 1 i jest celem obydwu pań. Pani Jadwiga idzie do pracy na parterze, gdzie mieści się miejska pralnia. Korytarz dzieli ją na urządzone działy. Na lewo kontuar do przyjmowania i wydawania zamówień, za kotarą prasowalnia zwykła, prasowalnia parowa i oddział czyszczenia chemicznego, a na prawo duże pomieszczenie z rzędem dużych pralek bębnowych. Ten dział nazywa się oddziałem białym. Przez oszklone witryny przechodnie mogą patrzeć na wirujące bębny pralek i krzątające się pracownice.

Na wózkach znajdują się stosy białych obrusów, pościeli, zasłon okiennych i firanek.

Dozowanie proszku do prania pod nazwą ixi 65 jest ściśle określone, bo to pierwszy proszek oparty na detergentach. Po zmianie ustroju w latach 90-tych XX wieku przez prasę krajową przetoczyła się fala artykułów, jak to wywiad PRL-u wykradł amerykanom jego skład. Potem Mieczysław Wilczek chemik i były minister przemysłu przekonywał, że to on wymyślił i opatentował ten proszek. Jak było, tak było. Ważne, że w 1965 roku coraz rzadziej używano do prania w pralniach przemysłowych płatków mydlanych, chociaż w handlu jeszcze długo można było je kupić.